அம்மா

கருப்பு

பிடித்த நிறம்
என்பதாலோ என்னவோ
வாழ்க்கை இருண்டே கிடக்கிறது.

கேள்வியும் பதிலும்..

தவறான பதில்களே

கிடைப்பதறிந்தும்

கேட்கப்பட்டுக்கொண்டேயிருக்கின்றன

தவறான கேள்விகள்.

முடிக்காத கவிதை

முடிக்க முடியாக்
கவிதையொன்று
விழுங்க முடியா
மிடறு போல்
முன் தொண்டையில் தவிக்கிறது.
தேடும் வார்த்தைகளோ
தனிமைப்படுத்துகின்றன...
பெருங்கூட்டத்தின் நடுவேயும்.

சூரியனாய்..

கலைந்த கனவொன்றைத் தேடி
காற்றில் கரைகிறேன்.
காற்றோ
சிறு ஒளிக்கீற்றாக்கி
என்னை
உனது அறையில்
கசிய விடுகிறது.
நானும் சிறு நிலவாகி
உன்னை வெளிச்சமாக்குகிறேன்.
நீயோ பிரதிபலித்து
என்னை சூரியனாக்குகிறாய்..

உன்னைத் தேடி...

வண்ணத்துப்பூச்சிகளிடம்
வழி கேட்கிறேன்
வீசும் காற்றில்
வாசம் பார்க்கிறேன்
நிலவிடம்
நிலவரம் அறிகிறேன்
நீ இல்லாத நாட்களில்
வேறென்ன செய்ய
உன்னை தேடுவதன்றி..

தூரிகை உன் கைகள்

நிலா பிடிக்கும்

உன் கைகள்

காற்றில்

வானவில் வரைகின்றன.

பொதுவாக

முதுமை

ஆழ்ந்த நித்திரையென்றாலும்

பயமாகவே இருக்கிறது..

லஞ்சம்

முடியாதது என்று

எதுவுமே இல்லை.

சம்பளம்

பிடிக்கா விட்டாலும்

பிடித்தத்துடனே

ஒவ்வொரு மாதமும்.

நீ நான் நாம்

பெருந்திரளான வார்த்தைகளின் நடுவே
கோர்க்க முடியாக்
கவிதையாய்
நீயும் நம் காதலும்.....

கவலைகள்

நினைவுகள்

கனவில்....

உன் வாசம்

நீ விட்டுச்சென்ற
வாசம் தொலைக்க
என் தோட்டத்து மலர்கள்
முயன்று முயன்று
தோற்றுக்கொண்டிருக்கின்றன.

அழுகுரல்கள்

மலர்களாய்...

இசைக் குறிப்பாய்...

உன் பார்வை

தூக்கம் தொலைத்தாய்..

தலைப்பு

என் உலகம்