சரணம்
உன் கள்ளச் சிரிப்பில்
நான் என்னை தொலைத்தேன்
உன்னை நினைக்க
நான் என்னை மறந்தேன்
நீ அங்கு நடக்க
நான் இங்கே விழுந்தேன்
நீ இல்லா இடத்தில்
நான் இறந்தே கிடந்தேன்
நீ வந்த நொடியில்
உயிர் பற்றி எழுந்தேன்
பல்லவி1
ஒரு வெட்ட வெளியில்
பட்ட மரமாய்
நான் வீழ்ந்து கிடந்தேன்
ஒரு சொட்டும் மழையாய்
பட்டு தெறித்தாய்
நான் பூக்கள் விரித்தேன்
உயிர் பெற்ற மரமாய்!
உன் கள்ளச் சிரிப்பில்
நான் என்னை தொலைத்தேன்
உன்னை நினைக்க
நான் என்னை மறந்தேன்
நீ அங்கு நடக்க
நான் இங்கே விழுந்தேன்
நீ இல்லா இடத்தில்
நான் இறந்தே கிடந்தேன்
நீ வந்த நொடியில்
உயிர் பற்றி எழுந்தேன்
பல்லவி2
அந்த வானக்குடையில்
ஒரு நட்சத்திரமாய்
மின்னும் பொழுதில்
உன்னைக் கடந்தேன்
எந்தன் இரவு
இன்று பகலாய்
மாறிக் கிடக்க
நான் தூக்கம் தொலைத்தேன்
உன் கள்ளச் சிரிப்பில்
நான் என்னை தொலைத்தேன்
உன்னை நினைக்க
நான் என்னை மறந்தேன்